Een jaar later...

We verzamelen als mens gedurende ons leven datums waarop we iets positiefs, iets bijzonders of iets negatiefs ervaren. Datums die daardoor voor altijd in ons geheugen gegrift staan. Precies vandaag is voor mij zo’n datum.  

Op 15 december 2021 kreeg ik heel slecht nieuws te horen… Tegen alle verwachtingen in waren er meer uitzaaiingen op de scan gevonden in verschillende wervels van mijn wervelkolom en in mijn bekken. De stille hoop dat het bij die ene lokale uitzaaiing zou blijven was hiermee volledig van de baan.

Ik herinner het mezelf nog als de dag van gisteren. Ik zie het beeld nog voor mij van de oncoloog die ons mee vraagt naar de spreekkamer. Bij het roepen van mijn naam, knijpt ze haar beide ogen eventjes samen, maakt een knikkende beweging met haar hoofd en glimlacht bescheiden. Het komt op mij over als een bemoedigende en geruststellende blik. Zou dit goed nieuws betekenen?? Tja…dat is wat je meestal doet als patiënt. Je probeert op allerlei manieren je oncoloog te scannen en let daarbij op ieder minuscuul en onbenullig detail. We lopen mee naar binnen en nog voordat we goed en wel op onze stoel zitten komt het hoge woord er met een sneltreinvaart uit. “Je hebt een CT- scan gehad en daarop zijn helaas nieuwe afwijkingen gevonden”. BAM!!! Voor de zoveelste keer een klap in mijn gezicht…Ongeloof en boosheid borrelen bij mij op. “Wat doe ik verkeerd, ik doe zo mijn best!” roep ik uit. De oncoloog begint van alles te vertellen, maar de inhoud van haar woorden kunnen mij met geen mogelijkheid meer bereiken. Een half uur later staan we beduusd en met een betraand gezicht weer buiten… Opnieuw de beangstigende onzekerheid tegemoet…

Nu een jaar later… i’m still standing en ik kan met dankbaarheid terugkijken op een overwegend positief jaar. Op zo nu en dan de mentale hobbels na heb ik mezelf fysiek juist heel gezond en energiek gevoeld en is mijn gezondheidssituatie gestabiliseerd en tot dusver ook stabiel gebleven.

Ik had van te voren nooit gedacht dat ik als mens zoveel tegenslagen zou kunnen incasseren en over zoveel veerkracht zou beschikken. Ik heb noodgedwongen in de afgelopen twee jaar hiervoor verschillende strategieën gecreëerd voor mezelf, waaronder het lezen van veel ervaringsverhalen. Het lezen van verhalen van mensen die soortgelijke processen hebben doorlopen geven mij veel hoop en kracht en vooral HOOP is hetgeen wat mij keer op keer  de moed heeft gegeven om weer op te staan en ervoor te blijven gaan!

Één van de ervaringsverhalen waar ik erg door geïnspireerd ben geraakt is die van Kris Carr. Bij haar werd er op haar 31^e een zeldzame en ongeneeslijke vorm van kanker geconstateerd, maar in plaats van bij de pakken neer te zitten besluit ze de ziekte een make- over te geven: ze maakt een documentaire over haar leven met kanker en schrijft verschillende boeken met tips hoe om te gaan met deze ziekte. Doordat ze haar leven in eigen hand heeft genomen is haar ziekte inmiddels al voor 20 jaar stabiel- tegen alle medische verwachtingen in. Ze beschrijft alles met typische humor en wijsheid en bewijst met haar verhaal dat het mogelijk is om ondanks de diagnose kanker toch een gezond en gelukkig leven te leiden.

Graag sluit ik deze keer dan ook af met een inspirerend en hoopgevend stukje tekst van Kris Carr.

(Over)lever

Een (over)lever is een zegevierend persoon die met, na of ondanks een diagnose of een traumatische gebeurtenis leeft. (Over)levers weigeren zich te identificeren met hun tegenslagen. Ze laten zich niet tegenhouden door de beperkingen van een label. (Over)levers gebruiken de confrontatie met hun sterfelijkheid juist als een katalysator om een beter zelf te creëren. We transformeren onze ervaring zodat we ons spiritueel, emotioneel, fysiek en mentaal verder kunnen ontwikkelen. Onze realiteit daagt ons uit om dieper te gaan.

(Over)levers ontwikkelen een innerlijke kern die nooit het slachtoffer zal worden van een woord.