Delen = Helen

Open en kwetsbaar durven zijn, een waardevolle levensles waar ik graag meer aandacht aan wil besteden. In plaats van isoleren en alles bij mezelf houden, juist verbinden en delen.

       

De afgelopen periode heb ik veel verdriet, onmacht en vooral angst gevoeld. 

Ik heb de neiging om op dit soort momenten niets van mezelf te laten zien en horen, alleen berichten te sturen als ik voel dat ik in mijn kracht sta. Ik wil dit doorbreken en mezelf ook laten zien op moeilijke en kwetsbare momenten, de rauwe en grillige kant blootleggen van het proces waar ik doorheen ga. Want naast mooie inzichten, persoonlijke groei en bloei, is er ook de andere kant van de medaille en dat mag er ook zijn. Soms word ik door deze emoties overvallen en lijkt er geen enkele aanleiding voor te zijn. Dit keer had het vermoedelijk te maken met het vertragen van mijn dagelijkse leven i.v.m. mijn fysieke herstel na de operatie en de controle CT- scan die weer in zicht komt. 

Ik werd mezelf het meest bewust van deze emoties toen ik op woensdag 9 november voor de 4^e keer in 2 jaar tijd naar de voorbereidingskamer van de OK werd gereden. 

Alleen liggend en wachtend in het ziekenhuisbed voelde ik mezelf opeens weer even heel klein, kwetsbaar en verloren. Ik voelde onzichtbare tranen van verdriet langzaam opwellen en over mijn wangen rollen. Onzichtbaar omdat ik ze duidelijk voelde, maar ze niet door wilde laten breken. In plaats van mijn verdriet op dat moment toe te laten, slikte ik nog maar eens, zette ik mijn kaken nog wat steviger op elkaar en zette ik mijn adem vast. Mezelf schrap zetten, doorbijten en dwars door de pijn heen gaan lijkt op die momenten de enige juiste uitweg te zijn. Ondertussen luisterde ik naar de vrolijk kakelende mensen om mij heen, pratend over ditjes en datjes, wachtend op ingrepen die garant zullen staan voor volledig herstel. Ik zelf niet wetend of de keuzes die ik maak en de stappen die ik zet mij werkelijk van A naar Beter zullen brengen. Het contrast is pijnlijk groot, niemand zich ervan bewust dat dit voor mij heel anders ligt.   

Het besef van deze aanhoudende onzekerheid maakt mij af en toe radeloos, gefrustreerd en vooral ontzettend bang. Gevangen in een lichaam en een leven waar ik zelf niet voor heb gekozen.   

Zo graag zou ik op deze momenten eventjes willen ontsnappen aan deze benauwende realiteit, mezelf willen verstoppen, de slechte film waar ik ongevraagd de hoofdrol in speel uit willen zetten of op zijn minst even de pauze knop in willen drukken. Gewoon weer even mijn oude, vertrouwde zelf mogen zijn. In vrijheid en zorgeloosheid mijn leven leiden.

Het bekende dal leek dit keer weer oneindig diep en donker te zijn en gevangen in een verlammende angst voelde ik mezelf langzaamaan steeds verder afglijden. Ik sleepte mezelf door de dagen heen en voelde mezelf verloren en alleen. Iets wat ik al lange tijd niet zo intens en langdurig had gevoeld.  

Als het moeilijk wordt is mezelf terugtrekken en isoleren hetgeen wat ik van nature doe. Een afweermechanisme wat in een ver verleden vast wel van toegevoegde waarde is geweest, maar wat mij nu niet langer meer dient in het leven en ervoor zorgt dat ik juist weg beweeg van mijn onderliggende behoefte. De behoefte om te delen en te verbinden. Gelukkig lukt het mij inmiddels steeds sneller om vanuit een helicopterview naar mezelf te kijken, mezelf bewust te worden van mijn afweermechanisme, de onderliggende behoefte helder te krijgen en uiteindelijk tot actie over te gaan om de vicieuze cirkel  daadwerkelijk te doorbreken.

De actie in deze leidde mij naar het nog een keer bijwonen van de workshop met Hart & Brein naar heling van Anouk Bindels. Na overleg hierover met Anouk wist ik 2 dagen van te voren de laatste ticket en kamer voor de overnachtingen te bemachtigen.

Terug op de prachtige plek bij Retraite Centrum Venwoude, de warme hartelijkheid van Anouk Bindels en haar team en de liefdevolle verbinding met de andere deelnemers voelde voor mij als een warm bad en thuiskomen bij mijn 2^e familie. 

Ik heb hierbij weer zoveel moois mogen ervaren. Bijzondere ontmoetingen en diepe gesprekken met gelijkgestemden, nieuwe inzichten, kennis, verdiepende meditaties, plezier, onder een heldere sterrenhemel zingend met elkaar rondom het knisperende vuur, het oude loslatend en het nieuwe verwelkomend. Het was heerlijk en helend om mezelf hier weer even in onder te dompelen en de kracht van onvoorwaardelijke liefde en echt samen te mogen ervaren.

Ik heb mezelf hierdoor opgeladen met positieve energie, ben terug in mijn eigen kracht gekomen en het heeft mij met vertrouwen weer terug mijn eigen pad op gestuurd.