Deel 2:
Nu sta ik aan de andere kant van de lijn, ben ik de patiënt en ervaar ik met
momenten hetzelfde beklemmende gevoel zoals ik destijds als leerling
verpleegkundige voelde. Kanker voelt voor mij namelijk ook niet als een
toevallig noodlot, gewoon pech hebben of als een simpel foutje in de celdeling.
Ik zie kanker als een hele complexe ziekte, een ziekte waar de conventionele
zorg ook het echte antwoord niet op weet. Er zijn al veel effectieve
behandelingen ontwikkeld, maar daarnaast tasten we nog vaak genoeg in het
duister als het om deze ziekte gaat. Ook kanker vraagt mijns inziens om een
holistische benadering. Kanker ontstaat niet zoals vele mensen denken door een
enkele foute celdeling. Er is inmiddels bewezen dat ieder mens iedere dag
kankercellen ontwikkeld, maar gelukkig ontstaan er niet iedere dag tumoren in
het menselijk lichaam. De mens heeft namelijk een prachtig
beschermingsmechanisme, zoals o.a. het immuunsysteem die bij een goede werking
de foute cel traceert en opruimt voordat deze zich verder kan ontwikkelen.
Zoals een integraal arts die ik gisteren voor het eerst bezocht zo mooi zei;
"de ontwikkeling van kanker heeft net zoals b.v. bloemzaad vruchtbare
grond nodig om zich te kunnen ontwikkelen en te kunnen groeien". Het is
dus van belang om niet alleen het symptoom, de tumor/tumoren aan te pakken,
maar juist ook het onderliggende milieu waardoor de kanker zich heeft kunnen
ontwikkelen. Ik ben dan ook een groot voorstander van integrale zorg, waarbij
de conventionele zorg zich richt op het bestrijden van de symptomen en de
complementaire zorg zich richt op het zo breed mogelijk inzetten op
ondersteuning van de algehele gezondheid zodat er een zo optimaal mogelijk
milieu gecreëerd wordt waar kankercellen niet kunnen gedijen.
En juist hier wringt de schoen omdat dit in Nederland nog niet volledig
wordt erkend en jouw bewegingsvrijheid hierin als patiënt vaak wordt beperkt.
Wil je als patiënt je vleugels uitslaan om over de muren van het ziekenhuis
heen te kijken om jouw conventionele behandeling d.m.v. complementaire
geneeswijzen te ondersteunen, dan ben je in de meeste gevallen genoodzaakt om
dit buiten de weet van de conventionele zorg om te doen.
Een zeer beklemmende situatie als je open en transparant in het leven wilt
staan en een harmonieuze relatie met je hoofdbehandelaar van groot belang vind.
Dit gegeven heeft mij de laatste periode echt wel even op een dwaalspoor
gezet, niet wetende wat te doen omdat welke weg ik ook zal inslaan, het sowieso
botst met mijn belangrijkste kernwaarden.
Ik heb mezelf toegestaan om even pas op de plaats te maken, mezelf terug te
trekken en mezelf daarbij gewoon eventjes in niemandsland te begeven.
Mede door een lieve, trouwe vriendin van mij die nog niet van mijn zijde is
geweken sinds de eerste diagnose, ben ik tot het besluit gekomen dat ik vooral
TROUW wil blijven aan mezelf, gehoor wil geven aan hetgeen mijn intuïtie mij
influistert en het pad wil volgen die voor mij als kloppend voelt. ❤️
Lieve allemaal,
Deel 1:
Onderstaande tekst voelt voor mij al voor lange tijd kloppend. Het moment
waarop ik hier voor het eerst bij stilstond was tijdens mijn eerste stage als
leerling verpleegkundige op de afdeling chirurgie in het ziekenhuis. Voordat ik
aan de opleiding verpleegkunde begon had ik als ideaalbeeld om na mijn
opleiding in het ziekenhuis te gaan werken. Ik merkte echter al snel dat ik
mezelf gevangen voelde zitten in lineair denken, hiërarchie, vaste protocollen,
tijdsdruk en geen oog hebben voor het holistische mensbeeld, de mens zien
achter de symptomen in al haar facetten. Voor mij voelde het heel onnatuurlijk
aan om de mens niet als geheel te zien en als dusdanig te behandelen, maar in
plaats daarvan de mens als het ware in kleine stukjes te knippen en daardoor
heel symptomatisch te behandelen. Zo herinner ik mezelf nog een casus waarbij
een vrouw na een operatieve ingreep een levensbedreigende buikaneurysma
ontwikkelde. Toen het gevaar geweken was en deze vrouw weer terug naar de
afdeling werd gebracht, zag ik de enorme angst nog in haar ogen. Ik voelde heel
sterk dat ik bij haar wilde zijn en ruimte wilde geven aan haar gevoelens van
angst en verdriet. Ik ging naast haar op het bed zitten, pakte haar hand vast
en luisterde aandachtig naar haar verhaal. Helaas werd dit niet gewaardeerd
door mijn collega's, het behoorde immers niet tot mijn takenpakket. Intuïtief
voelde ik aan dat dit niet de juiste weg was voor mij en dat ik mezelf op die
manier niet tot de verpleegkundige zou ontwikkelen die ik diep van binnen graag
wilde zijn. Kort daarna kwam ik in aanraking met een heel ander werkveld door
een praktijkexamen voor het vak Psychiatrie en rolde ik via een aanbod van de
examinator de geestelijke gezondheidszorg in. Ook daar wordt er gewerkt met
protocollen en min of meer vaststaande behandel- trajecten, maar binnen deze
kaders kreeg ik als verpleegkundige veel meer speelruimte om de mens achter de
symptomen te zien, het klachtenpatroon vanuit verschillende invalshoeken te
bekijken, een diepgaande vertrouwensband op te bouwen en daardoor de diepere,
onderliggende lagen aan te kunnen raken. Dit bracht mij veel rust, een gevoel
van dankbaarheid en het besef dat ik na een lange zoektocht eindelijk op mijn
ware bestemming was aangekomen.
Lieve allemaal,
Ik wil jullie allemaal een heel gelukkig & gezond nieuwjaar toewensen
waarin al jullie hartenwensen in vervulling mogen gaan! ✨
Daarnaast wil ik jullie allemaal enorm bedanken voor de support, steun,
liefde en warmte die jullie mij in 2021 hebben gegeven. In één woord
HARTVERWARMEND! ❤️
Ik heb mezelf heel verbonden gevoeld en dat is enorm helpend als je een
proces doormaakt wat met momenten als heel eenzaam voelt...
Ik kijk samen met mijn gezin en familie terug op een zeer bewogen jaar.
Hetgeen waarop we hoopte dat het niet zou gebeuren werd helaas toch waarheid.
Deze waarheid was hard, pijnlijk en ontzettend verdrietig en steeds als de
storm leek te gaan liggen, stak deze tegen alle verwachtingen in toch weer de
kop op...
Dit heeft veel gevraagd van mijn veerkracht en doorzettingsvermogen. Steeds
weer vallen...maar ook weer opstaan, de lichtpuntjes blijven zien en doorgaan.
Hierin heb ik ook hele mooie dingen mogen ontdekken, mezelf beter leren
kennen en waarderen en een bijzondere groei doorgemaakt. Naast het verdriet
voel ik dan ook een grote dankbaarheid voor wat dit proces mij tot nu toe ook
heeft gebracht en geleerd.
De laatste uitslag heeft mij opnieuw weer even in een diep, donker dal
gebracht. Even wist ik niet meer hoe ik mezelf moest verhouden tot het leven.
De dood, waarvan ik dacht dat deze nog lang diep verscholen in de bosjes op de
loer zou blijven liggen, kwam opeens gevaarlijk en venijnig dichtbij... Dit
overweldigde mij zo, dat er een moment is geweest dat ik mezelf hier aan over
wilde geven, geen andere uitweg meer zag... Dit gevoel was kil, koud, benauwend
en zeer beangstigend...
Gelukkig is dit van zeer korte duur geweest. Toen ik mijn ogen opende op de
2e dag na de uitslag heb ik een hele bewuste keuze gemaakt. De keuze om opnieuw
op te staan, het leven weer vol en hoopvol aan te gaan en goed voor mezelf te
blijven zorgen. ❤️
Ik heb hierbij de dood mijn rug toegekeerd, ben weer opnieuw op onderzoek
gegaan, kijkend naar eventuele andere mogelijkheden ipv naar wat niet (meer)
mogelijk is.
HOOP doet LEVEN en ik heb nog zoveel om voor te leven!
Lieve mensen, laten we proosten op het leven en een hoopvol fris nieuwjaar
met weer nieuwe mogelijkheden en kansen. Alles ligt immers nog open. 🍀
Veel liefs van mij! 💕