Lieve allemaal,
Nu zoals beloofd nog even een update over hoe ik de verschillende
behandelingen tot dusver ervaar en hoe ik mezelf voel.
Allereerst is mijn rug goed herstellende van de operatie. De eerste periode
na de operatie had ik nog een flinke zwelling in het wondgebied wat nog voor
veel pijnklachten zorgden. Door de zwelling was er met momenten ook nog veel
druk op de zenuwen waardoor ik weer even dezelfde klachten heb ervaren als voor
de operatie. (Uitstralende pijn naar bil, heup en bovenbeen). Ik heb dit wel als
heel beangstigend ervaren. De angst om weer dezelfde helse pijn te gaan ervaren
zit diep geworteld heb ik daardoor gemerkt... Sinds de zwelling weg is, zijn
deze klachten volledig weg en gaat het mobiliseren ook een stuk makkelijker, al
zit ik nog aan veel leefregels vast. Het enige wat ik nu met momenten nog voel
is meer een drukkend gevoel in mijn rug, vooral als ik lig. Ik ben langzaamaan
de pijnstilling aan het afbouwen. Volledig afbouwen ga ik pas doen als de
bestralingen zijn afgerond.
Van de anti hormonale therapie die deels is opgestart lijk ik nog weinig te
merken. Het enige wat ik denk op te merken tot nu toe zijn soms opvliegers in
de nacht. Ik ben benieuwd naar hoe het zal gaan als de orale medicatie er
straks bij komt...
Van de bestralingen heb ik mezelf in het begin behoorlijk beroerd gevoeld.
Vooral een onbeschrijfelijke vermoeidheid een paar uur na de bestraling en de
gehele dag misselijk waardoor ik nog minder eetlust kreeg dan ik al had. Gezien
mijn ondergewicht die is ontstaan sinds de diagnose was dit wel iets om alert
op te zijn. Na overleg met de radioloog heb ik een medicijn voorgeschreven
gekregen tegen de misselijkheid. Deze moet ik 1 uur voor de bestraling innemen
en gebruik ik nu sinds 3 dagen. Sindsdien voel ik mezelf gelukkig beduidend
beter en is de eetlust ook weer ietsje toegenomen.
Ik moet eerlijk zeggen dat het soms erg moeilijk was om te achterhalen wat
nu waar vandaan kwam, gezien er meerdere behandelingen door elkaar heen lopen.
Het leek erop of dat mijn lichaam ongeveer een week geleden op de noodrem
trapte en daarmee aangaf dat het echt even allemaal iets teveel was om te
dragen...
Terugkijkend op wat mijn lichaam de afgelopen periode heeft moeten
doorstaan, heb ik er des te meer respect voor. 🙏 Wonderbaarlijk wat een
lichaam allemaal aan kan als er geen weg meer terug is... Vallen, opstaan en
weer doorgaan en dat steeds weer opnieuw... Bizar hoe ongelooflijk veerkrachtig
wij als mens zijn...
Tot een paar dagen geleden zat ik ter bescherming van mezelf vooral in de
overlevingsmodus. Alsof ik vanachter een glazen wand alles op een afstandje
bekeek... Daar kwam verandering in toen iemand mij een gevoelige vraag stelde
over acceptatie. Toen brak ik weer voor het eerst sinds langere tijd en voelde
ik hoe enorm veel verdriet er nog achter mij schuil gaat... Sindsdien sta ik
weer volledig in verbinding met mijn gevoel en huil ik heel veel. Ik heb ervoor
gekozen om mijn tranen vrijelijk te laten stromen en het er helemaal te laten
zijn zonder oordeel.
Ik probeer nu de balans te vinden tussen het grote verdriet enerzijds en
positieve, krachtige gedachten anderzijds. Dit voelt een beetje als een
balancerende koorddanseres die voortdurend haar evenwicht probeert te
bewaren...
Maar, i'm still standing!!
Veel liefs van mij! 💕