Lieve allemaal,
Weer even een update over mijn gezondheid.
Gisteren heb ik de laatste bestraling gehad van een reeks van 13. Aanstaande
maandag krijg ik de 2e injectie weer voor het stilleggen van mijn eierstokken
en dinsdag ga ik starten met de orale vorm van de anti hormonale therapie.
De laatste week bestraling is mij erg meegevallen. In de meeste gevallen is
het zo dat de bijwerkingen toenemen, bij mij namen ze juist af. Minder extreme
vermoeidheid en ook minder misselijkheid, alsof mijn lichaam eraan wende en
eraan toegaf.
Ik had verwacht of in ieder geval gehoopt dat er vrij snel een scan zou
volgen van mijn rug om na te gaan of de bestralingen goed zijn aangeslagen.
Helaas kreeg ik vorige week van zowel de oncoloog als van de radiotherapeut te
horen dat dit voorlopig geen enkele zin heeft. Ze spraken zelfs over een half
jaar of langer om daar iets zinnigs over te kunnen gaan zeggen. De reden
hiervan is dat de tumor in het bot (de wervel) zit en deze wervel inmiddels
drievoudig beschadigd is door de breuk en verzakking, de operatie en de
bestralingen. Hierdoor is het simpelweg niet te zien. Daarnaast werd mij ook
duidelijk gemaakt dat het maximale gegeven is en er vanaf nu weinig ruimte meer
is om er nog meer aan te gaan doen. Nog meer bestralingen met een hoge dosering
geeft teveel kans op zenuwschade. Dit betekent dat het vanaf nu dus gewoon
afwachten is en ik een hele onzekere tijd tegemoet ga. Afwachten of de tumor in
mijn wervel tot stilstand is gekomen en blijft en of dat er geen verdere uitzaaiingen
zullen ontstaan. Dit nieuws kwam bij mij als een mokerslag binnen omdat ik
graag een klein beetje houvast zou willen hebben.
Het voelt voor mij als een zware, donkere onweerswolk die boven mijn hoofd
hangt, waarbij ik in onzekere afwachting ben of en wanneer dan de onweersbui
losbarst...... of dat tegen alle verwachtingen in de onweerswolk uiteindelijk
toch aan mij voorbij gaat en plaats maakt voor een helderblauwe lucht en een
stralende zon.☀️ Vrezend voor het 1e scenario en hopend op het 2e scenario
is waar ik op dit moment sta en dat voelt heel kwetsbaar en beangstigend.
Ik heb sowieso opgemerkt dat ik sinds het fysiek weer beter met mij gaat, ik
meer ruimte en tijd heb gekregen om na te denken over de situatie waar ik me nu
in bevindt. Alsof ik nu pas echt goed overzie wat de gevolgen voor mijn verdere
leven zullen zijn en dat is echt wel even slikken....
Mijn gedachten en gevoelens hierover uiten, het lezen van inspirerende
boeken en teksten en hoop houden is waar ik nu mijn kracht uithaal en mij
staande houdt.
Ik volg al een aantal jaren Piet van der Pluijm, een hele inspirerende,
liefdevolle man die zich al jaren inzet voor innerlijke vrede. Iedere maand
ontvang ik een digitale nieuwsbrief van hem, met deze maand als toepasselijke
titel: Wat geeft jou hoop? Ik moet zeggen dat iedere letter van deze
nieuwsbrieven mij altijd raken, maar er sprong voor mij 1 stukje tekst uit die
ik graag ter afsluiting met jullie wil delen.
Hoop is datgene in ons, dat volhoudt, ondanks alle bewijzen van het tegendeel,
dat er iets beter ons te wachten staat als we de moed hebben om ernaar uit te
reiken, om ervoor te werken en om ervoor te vechten.
Barack Obama
Veel liefs, Elestra
Geen opmerkingen:
Een reactie posten