Lieve allemaal,
Gisteren heb ik mijn afspraak bij de oncoloog gehad. De oncoloog was bij
binnenkomst blij verrast dat ik weer zo vlot binnen stapte en ik er naar
omstandigheden er zowel fysiek als mentaal weer goed bij zat. Bij aanvang van
het gesprek voornamelijk geëvalueerd hoe het tot nu toe met mij gaat, of ik nog
veel pijnklachten ervaar en van welke eventuele bijwerkingen ik last heb.
Tijdens het gesprek kwam o.a naar voren dat ik bij het eerste gebruik van de
antihormonale therapie veel last van opvliegers heb gehad, maar dat deze daarna
weer sterk zijn afgenomen. De oncoloog heeft naar aanleiding daarvan het
besluit genomen om direct bloed te laten prikken om na te gaan of mijn
oestrogeen spiegel wel laag genoeg is. Mocht deze nog te hoog zijn, dan zou dit
betekenen dat de anti hormonale therapie onvoldoende werkt en komt er mogelijk
nog een andere vorm van antihormonale therapie extra bij. Blijkt de oestrogeen
spiegel wel mooi laag te zijn, dan heb ik gewoon geluk dat ik tot nu toe zeer
weinig bijwerkingen ervaar.🍀Daarnaast zijn ook de
tumor markers geprikt. Ik krijg hier vandaag of volgende week de uitslag van. 🤞
Na het lichamelijk onderzoek waarbij alles oké was, vertelde de oncoloog dat
ik begin december een CT scan zal krijgen en er ook weer opnieuw bloed geprikt
zal worden. Dit zal vanaf dan iedere 3 mnd herhaald gaan worden. Ik stelde
daarop de vraag waarom er niet gekozen is voor een PET scan, gezien je daar
eventuele uitzaaiingen veel eerder op kunt zien en deze scan een stuk
nauwkeuriger is. De oncoloog antwoordde hier als volgt op; " In jouw
situatie wil je helemaal niet te vroeg opsporen."
BAM!! Die kwam heel hard binnen.... Op dat moment realiseerde ik mezelf weer
even heel goed hoe het er werkelijk voor staat en wat de consequenties zijn als
de ziekte zich verder ontwikkelt....
De oncoloog reageerde overigens heel meelevend op mijn reactie, waarbij zij
ook zei dat dit als arts makkelijk is om te zeggen, maar dat dit voor de
patiënt heel anders is en ik een manier moet zien te vinden om hiermee om te
gaan...
De oncoloog heeft ook uitgelegd waarom je in mijn situatie niet te vroeg op
wil sporen. Mocht er in de toekomst nog een uitzaaiing tevoorschijn komen, dan
kan deze niet meer lokaal worden behandeld, zoals nu wel is gedaan d.m.v
bestraling. Ik ben op dat moment aangewezen op een andere vorm van
antihormonale therapie of chemo. Ook blijkt er volgens de oncoloog dan ook
juist geen haast te zijn om snel te gaan behandelen omdat ze anders te snel
door de overige behandel opties heen zijn.
Pffff, dit was zwaar om aan te horen en voelde zo tegen de natuur van de
mens in...De drang om dit te overleven is immers zo enorm groot. Het is soms
niet te bevatten dat er in deze tijd met zoveel kennis, kunde en nieuwe
ontwikkelingen er in sommige situaties nog steeds geen echte oplossingen
zijn...
Een beklemmend, nijpend gevoel overviel mij en tegelijkertijd het volle
besef dat dit is wat het is...
Er is geen keuze...
De enige optie die overblijft is accepteren, hoop en moed blijven houden, even
slikken en vervolgens met opgegeven hoofd weer doorgaan, VOL het LEVEN weer
in!!
Binnenkort krijg ik nog een oproep vanuit het ziekenhuis om een botverharder
via het infuus toegediend te krijgen. Dit infuus zal ik vanaf dan iedere 3 mnd
krijgen. De reden hiervoor is dat ik een verhoogde kans heb op het ontwikkelen
van osteoporose door de anti hormonale therapie. Met dit infuus wordt dit zo
goed als mogelijk voorkomen. Er is mij verteld dat je er de eerste keer echt
flink ziek van kunt worden, maar daarna gelukkig niet meer.
We zullen zien!
Gezien de grootte van dit bericht, zal ik in een volgend bericht laten weten
hoe ik deze pittige boodschappen verwerk en hier mentaal gezien mijn weg in
vind.
Tot snel! 💕
Geen opmerkingen:
Een reactie posten