Lieve allemaal,
Deel 1:
Onderstaande tekst voelt voor mij al voor lange tijd kloppend. Het moment
waarop ik hier voor het eerst bij stilstond was tijdens mijn eerste stage als
leerling verpleegkundige op de afdeling chirurgie in het ziekenhuis. Voordat ik
aan de opleiding verpleegkunde begon had ik als ideaalbeeld om na mijn
opleiding in het ziekenhuis te gaan werken. Ik merkte echter al snel dat ik
mezelf gevangen voelde zitten in lineair denken, hiërarchie, vaste protocollen,
tijdsdruk en geen oog hebben voor het holistische mensbeeld, de mens zien
achter de symptomen in al haar facetten. Voor mij voelde het heel onnatuurlijk
aan om de mens niet als geheel te zien en als dusdanig te behandelen, maar in
plaats daarvan de mens als het ware in kleine stukjes te knippen en daardoor
heel symptomatisch te behandelen. Zo herinner ik mezelf nog een casus waarbij
een vrouw na een operatieve ingreep een levensbedreigende buikaneurysma
ontwikkelde. Toen het gevaar geweken was en deze vrouw weer terug naar de
afdeling werd gebracht, zag ik de enorme angst nog in haar ogen. Ik voelde heel
sterk dat ik bij haar wilde zijn en ruimte wilde geven aan haar gevoelens van
angst en verdriet. Ik ging naast haar op het bed zitten, pakte haar hand vast
en luisterde aandachtig naar haar verhaal. Helaas werd dit niet gewaardeerd
door mijn collega's, het behoorde immers niet tot mijn takenpakket. Intuïtief
voelde ik aan dat dit niet de juiste weg was voor mij en dat ik mezelf op die
manier niet tot de verpleegkundige zou ontwikkelen die ik diep van binnen graag
wilde zijn. Kort daarna kwam ik in aanraking met een heel ander werkveld door
een praktijkexamen voor het vak Psychiatrie en rolde ik via een aanbod van de
examinator de geestelijke gezondheidszorg in. Ook daar wordt er gewerkt met
protocollen en min of meer vaststaande behandel- trajecten, maar binnen deze
kaders kreeg ik als verpleegkundige veel meer speelruimte om de mens achter de
symptomen te zien, het klachtenpatroon vanuit verschillende invalshoeken te
bekijken, een diepgaande vertrouwensband op te bouwen en daardoor de diepere,
onderliggende lagen aan te kunnen raken. Dit bracht mij veel rust, een gevoel
van dankbaarheid en het besef dat ik na een lange zoektocht eindelijk op mijn
ware bestemming was aangekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten