Lieve allemaal,
"Eerst was het leven een gegeven, nu is iedere dag mij
gegeven."
Deze zin sprak Linda Hakeboom (documentairemaker en lotgenoot) vorig jaar
uit tijdens een interview op tv.
Deze zin raakte mij diep en is voor mij nu ook zo ontzettend WAAR...
Vanaf het moment dat ik de dood recht in de ogen heb gekeken en weet dat
deze nog ergens diep verscholen in de bosjes op de loer ligt, is mijn
perspectief op het leven radicaal veranderd, alsof ik een diepere laag van het
leven heb aangeraakt. Alles ervaar ik sindsdien grootser en intenser, als een
klein kind die alles voor de eerste keer beleefd, vol enthousiasme en
verwondering.
Ogenschijnlijke problemen zijn naar de achtergrond verschoven en aan zowel
het verleden als de toekomst hecht ik veel minder waarde. De KRACHT van het NU
is hetgeen wat is overgebleven en wat er werkelijk nog toe doet.
In mijn leven heb ik menig boek gelezen over dit onderwerp en heel wat
cursussen door geploeterd, met een groot verlangen om de KRACHT van het NU meer
in mijn leven toe te laten. Ik heb deze staat van zijn echter nooit kunnen
bereiken....en nu...is het er gewoon, zonder enige moeite als een onverwacht
cadeautje op mijn levenspad.
Sinds ik heb ervaren dat je veel kunt verliezen in het leven, je autonomie
als mens even volledig kwijt raakt, daarna niets meer vanzelfsprekend is. Geluk
en dankbaarheid zitten nu in hele kleine dingen en in iedere kleine stap die ik
zet.
Ik herinner mezelf nog goed hoe het voelde om na de operatie weer voor de
eerste keer op de rand van het bed te kunnen zitten. De fysiotherapeut moest
mij hierbij helpen en ik voelde daarbij een helse pijn in mijn rug. Ik kon het
wel uitschreeuwen van de pijn, maar in plaats daarvan voelde ik juist een
glimlach op mijn mond verschijnen en voelde ik een golf van dankbaarheid en
blijdschap door mijn lichaam gaan. Ik was zo verwonderd over het feit dat dit
weer mogelijk was en mijn benen nog functioneerde.
En zo was het met alles wat ik weer voor de eerste keer mocht ervaren. De
eerste wankele stapjes achter een rollator, de eerste warme stralen van de douche
op mijn huid, de eerste zonnestralen.... alles even mooi, bijzonder en intens.
Ik kan inmiddels voelen dat ik door deze situatie
door een diepgaand veranderingsproces ben gegaan.
Als ik nu terugkijk op mijn eerdere leven dan realiseer ik mezelf weer des
te meer dat ik heel wat af gestoeid heb met het leven, maar bovenal met
mezelf.... In mijn beleving schortte er van alles aan mij, zowel innerlijk als
uiterlijk.
Schaamte en minderwaardigheid waren gevoelens die ik jaren lang dagelijks
met mij meedroeg. Altijd afhankelijk van de buitenwereld, van de bevestiging en
goedkeuring van een ander om mezelf enigszins oké te kunnen voelen, mijn plaats
in te mogen nemen in het leven. Uit gewoonte zei ik bijna overal
"sorry" voor en op het moment dat ik mezelf dat realiseerde besefte
ik dat ik daarmee eigenlijk bedoelde "Sorry dat ik besta, ik ben het niet
waard om gezien en gehoord te worden". Ik bombardeerde mezelf dagelijks
met negatieve en kritische gedachten over mijzelf, maakte mezelf met momenten
onzichtbaar en voelde me daardoor vaak diep ongelukkig...
En juist nu...nu mijn 'ziek zijn' zijn sporen duidelijk heeft nagelaten en
ik hier iedere dag voor de spiegel mee wordt geconfronteerd, bekijk ik mezelf
met hele andere ogen. Als ik mezelf nu in de ogen kijk, zie en voel ik pas echt
wie ik werkelijk diep van binnen ben en voel ik echte zelfacceptatie.
Dit gaat voorbij de grenzen van uiterlijkheden, prestaties, bezit of wat dan
ook... en voelt als eindelijk thuis komen bij mezelf. ❤️
In plaats van de bevestiging en goedkeuring buiten mezelf te zoeken, geef ik
nu deze bevestiging en goedkeuring aan mezelf, steek ik nu ook mezelf de
helpende hand toe en sta ik mezelf toe om hier te mogen zijn, mijn plaats echt
in te nemen. Het mooiste cadeau wat ik mezelf ooit heb kunnen geven.
Iedere dag dat ik mijn ogen weer open, ben ik enorm dankbaar voor de nieuwe
dag die mij gegeven is, dat ik hier mag zijn en het leven weer mag proeven,
ruiken, zien en voelen. 🙏
Ik voel tot in iedere cel van mijn lijf dat ik hier nog niet klaar ben, dat
ik nog heel veel heb om voor te leven en nog veel dromen heb te verwezenlijken.
Ik zeg nu vol overgave JA tegen het LEVEN en JA tegen MIJZELF. ✨
Lieve mensen, ben alsjeblieft blij en dankbaar met wie jij als mens
werkelijk bent en wees lief voor jezelf. 💕
Jouw ware zelf is immers altijd de beste en mooiste versie van jezelf,
vergeet dat nooit...🌸
Veel liefs van mij! 😘
Geen opmerkingen:
Een reactie posten